வயல்வெளிக்கு வந்ததும் அதுவரை தனது கோபத்தை அடக்கி வைத்திருந்த காயீன். தனது தம்பி ஆபேலின் மீது பாய்ந்து, “உன்னால் தான் எனக்கு எங்கும் மதிப்பு இல்லை, வீட்டிலும் அம்மா அப்பாவிற்கு உன்னைத்தான் அதிகமாக பிடித்திருக்கிறது. எப்போதும் உன்னை குறித்துத்தான் பேசுகிறார்கள். நாம் இருவரும் கடவுளுக்கு காணிக்கை கொண்டு சென்றா,ல் உன்னுடைய காணிக்கையை மட்டுமே கடவுள் ஏற்றுக் கொள்கிறார். எல்லாவற்றிற்கும் நீ தான் காரணம். உன்னை விட மாட்டேன்’’ என்று சொல்லி, அருகில் இருந்த கூர்மையான மரத்துண்டை எடுத்து  அடித்து, குத்தினான். “அண்ணா அண்ணா ஏன் என்னை அடிக்கிறாய், என்னை விட்டு விடு, நீ வேறு நான் வேறா? நாம் இருவரும் ஒரு தாயின் பிள்ளைகள். நானும் நீயும் ஒரே இரத்தம் கொண்டவர்கள், 'நாம் வழிபடும் கடவுள் அன்புள்ளவர். ஒருவரையும் அவர் தள்ளிவிட மாட்டார்' என்று நமது தாயும் தந்தையும் கடவுளை குறித்து எப்படி எல்லாம் சொல்லி இருக்கிறார்கள். உனது காணிக்கைகளையும் கர்த்தர் ஏற்றுக்கொள்வார், கொஞ்சம் பொறுமையாக இரு’’.  என்று அவன் சொல்ல, சொல்ல ஒன்றையும் காதில் வாங்கிக்கொள்ளும் மனநிலையில் காயீன் இல்லை. “எனக்கே நீ புத்திமதி சொல்கிறாயா?’’ என்று,  தனது பலத்தை எல்லாம் திரட்டி இன்னும் அதிகமாக அடித்தான். தனது ஆத்திரம் தீரும்வரை அடித்தான். ஆபேல் தனது உடம்பில் உள்ள இரத்தம் எல்லாம் சிந்தி, துடி துடித்து அப்படியே சரிந்து விழுந்து பரிதாபமாக இறந்து போகிறான். மனு குலத்தின் முதற்கொலை அங்கே நடந்தேறியது.